lunes, 12 de julio de 2010

"Pablísimo"

Ricardo Eliécer Neftalí Reyes Basualdo, conocido como Pablo Neruda, nació en Parral un 12 de julio de 1904. Fue poeta, partidario comunista chileno y un destacado activista político.

De 1920 a 1927 residió en Santiago, donde escribió sus primeros libros: La canción de la fiesta (1921), Crepusculario (1923), Veinte poemas de amor y una canción desesperada (1924), obra que le hizo famoso, y Tentativa del hombre infinito (1925). En este conjunto de obras, Neruda pasó del posmodernismo a un vanguardismo marcadamente influido por el imaginismo creacionista de Huidobro. De 1934 a 1937 ocupó el cargo de cónsul de Chile en Madrid, donde entró en contacto con los poetas de la generación del 27, fundó y dirigió la revista Caballo verde para la poesía y publicó la segunda parte de Residencia en la tierra (o Segunda residencia, 1935), de hermetismo y tenebrosidad superiores a los de la primera. En 1973, gravemente enfermo, renunció a su cargo y regresó a Chile, donde falleció el 23 de septiembre. Póstumamente se publicaron, entre otros textos, los libros de memorias Confieso que he vivido (1974) y Para nacer he nacido (1978), y la recopilación de prosas y poesías de juventud El río invisible (1980).


Y como muestra un botón, un poema de su libro más conocido (Veinte poemas de amor y una canción desesperada):

Poema XV
 
Me gustas cuando callas porque estás como ausente,
y me oyes desde lejos, y mi voz no te toca.
Parece que los ojos se te hubieran volado
y parece que un beso te cerrara la boca.

Como todas las cosas están llenas de mi alma
emerges de las cosas, llena del alma mía.
Mariposa de sueño, te pareces a mi alma,
y te pareces a la palabra melancolía.

Me gustas cuando callas y estás como distante.
Y estás como quejándote, mariposa en arrullo.
Y me oyes desde lejos, y mi voz no te alcanza:
déjame que me calle con el silencio tuyo.

Déjame que te hable también con tu silencio
claro como una lámpara, simple como un anillo.
Eres como la noche, callada y constelada.
Tu silencio es de estrella, tan lejano y sencillo.

Me gustas cuando callas porque estás como ausente.
Distante y dolorosa como si hubieras muerto.
Una palabra entonces, una sonrisa bastan.
Y estoy alegre, alegre de que no sea cierto.

2 comentarios:

  1. Carai Sheila como te curraches o blog, pero non me dixeches que o tiñas. Pero está mui ben, eu tamen empecei un cando o teña listo avisareiche... que eu si o fago.
    Vero Domínguez

    ResponderEliminar
  2. Oh! grazas Vero por comentar! Pero... como me atopaches?? E non, non dixen o do blog directamente a nadie porque nun principio fíxeno por aburrimento e pensaba que non iba a seguir con el, pero ao final seguín pero sen dicirllo a ninguén, senón que pondoo no msn e comentando coa dirección de blog no blog do insti, minto, no do club de lectura, que son diferentes. Jeje. E perdoa por non avisarte pero foi por iso. Cando teñas o teu avísame que xa te porei por aquí. Jeje. Biquiños e grazas.

    ResponderEliminar

Gracias por comentar!! :)