miércoles, 27 de abril de 2011

Vida...

Los ojos son los que ven, el corazón es el que siente; pero en realidad… él es el que ve, mira y siente.

Y nadie se da cuenta de ello… ¿Por qué? Porque la gente se queda en la superficie y no sabe llegar al fondo. No aprecian lo que tienen a su alrededor, sólo le dan importancia a lo que tiene valor monetario y desprecian lo sentimental.

Realmente… ¿qué valor tiene el dinero y todo lo que se puede comprar de valor con él? En verdad: NINGUNO! Y tampoco da la felicidad, NO!

Todos los días me pregunto por qué la gente no aprecia, por ejemplo, la vida. Esa vida que nos dieron nuestros padres, que luchan día tras día para darnos lo que nos hace falta: comida, ropa y estudios. Nadie le da importancia hasta que ve el final del camino y ya tiene que decir un… ¡adiós para siempre! ¿Por qué? ¿Será porque aún no vieron el final cerca? Pues tengo que decirles que ese día será tarde para ello… sólo les pido que lo hagan antes, no esperen! Aprecien lo poco que tienen y den GRACIAS por ello. Hagan como Violeta, cántenle a la vida. Si no lo hacen tan bonito como ella no pasa nada, la vida lo sabrá agradecer igualmente.
Y… vean, miren y sientan con el corazón…



Un abrazo vivo para todos!! :)


3 comentarios:

  1. Creo que sería mellor dicir que os ollos miran mentres que o corazón ve. Por outro lado creo que tes razón e penso que nos momentos nos que a vida pende de un fío comprendes o que é realmente importante. Por exemplo antes da miña operación, polas dificultades que conlevaba, non pensei nas miñas pertenzas senón nos familiares os que máis apego lles tiña.

    ResponderEliminar
  2. Primeiro teño que dicirche que moitas grazas por comentar. E segundo... non será máis ben ao revés, os ollos ven (polo simple efecto de que ao abrir os ollos se ve, temos o sentido da vista, que só o relizan os ollos) e o corazón é o que mira (presta atención ao que ten arredor)??
    Por outro lado, non é que teña razón, simplemente eu vexoo así e haberá xente, coma ti, que o ve do mesmo xeito, pero xa se sabe que sempre hai diferentes puntos de vista... pero se ti dis que teño razón, nalgo a terei... jeje! :) E si, normalmente non se adoita valorar o que se ten ata que se perde... por iso se comprende o que é importante no último momento, e ese momento para a vida xa é tarde.
    Tamén é certo que aparte da vida, durante ela se aprecian outras cousas que si teñen valor monetario e moito máis sentimental; por exemplo eu téñolle "apego" (fermosa palabra, por certo) a pequenos agasallos que me levan feito... pero ante todo aprecio en primeiro lugar a vida (con familares e amigos incluídos, que é o máis importante que se ten) e logo o resto.
    Por último, dígoche outra vez, moitas GRAZAS!! :)

    ResponderEliminar

Gracias por comentar!! :)